Of ik al een beetje gesetteld ben - Week 1

Want dat is wat iedereen vanuit het thuisfront nu vraagt. Als je voor een week in het buitenland op vakantie bent, is de eerste vraag: Hoe is het weer? En als je voor vier maanden in het buitenland op uitwisseling bent, weet ik nu, is de eerste vraag: Ben je al een beetje gesetteld? Daar wil ik dan ook wel wat over vertellen aangezien dat waarschijnlijk wel een wat belangrijker punt is dan het weer. En over het weer gesproken: Het is hier de afgelopen dagen heel warm geweest! Warm? Ja, warm, in Canada, tot aan 30 graden. Dus ik al enthousiast mijn garderobe inpakkend voor de winter, heb maar liefst zestien truien meegenomen, voor dit? Nou ja, de kou komt nog wel zeggen alle Canadezen.

Ik was van plan om een dagboek, van elke dag dus, bij te houden hier, maar toen ik daaraan begon heb ik twee A4'tjes volgeschreven over alleen nog maar de eerste dag (mijn reis naar Canada)... Dus ik ga proberen om het hier wat korter te houden aangezien ik hier wel 117 dagen zal zijn, als ik me nog goed herinner wat ik op het Customs Declaration formulier over de lengte van mijn verblijf heb ingevuld.

Dus om bij het begin te beginnen: settelen.

29 Aug (Dag 1): Ik begon pas zenuwachtig te worden toen ik in mijn eentje in de rij moest staan bij de incheckbalie bij Schiphol. Mijn familie stond er nog wel en ik heb de hele tijd naar ze gezwaaid (vijf kwartier in de rij gestaan!!!), maar als m'n koffers ingecheckt waren, moest ik toch echt afscheid nemen en alleen verder. Het afscheid was minder dramatisch dan verwacht en het stelde me een beetje teleur dat mama harder gehuild had toen Merijn en ik na onze vakantie met mijn ouders in Italië naar huis vlogen, maar dat was misschien ook wel een goed iets. Ik had me altijd voorgesteld dat ik tijdens de hele vlucht hysterisch ging huilen, dat de persoon naast me me de hele tijd probeerde te troosten en daarna gillend gek werd, maar dat is niet gebeurd. Misschien alleen een traantje weg moeten pinken bij het lezen van Merijn's kaart met alle lieve berichtjes die m'n familie en vrienden voor mij in het geheim tijdens mijn afscheidsfeestje opgeschreven hadden (dankjewel!!!). De vlucht was goed, de stoelen leken niet op klapstoelen, maar waren daadwerkelijk comfortabel, Hot Pursuit gekeken, leuke film, het eten was goed, behalve de boter op de broodjes, maar ik heb reeds geaccepteerd dat boter echt een ding is wat veel mensen eten en het laatste uur heb ik gezellig met mijn Amerikaanse buurman gekletst die naar een congres was geweest in Nederland. Deze vlucht ging naar Washington DC en vanaf daar ging alles bergafwaarts. Het vliegveld was saai en ouderwets, ik heb een uur in de rij gestaan voor de Customs Declaration douane check, daarna meer dan een half uur voor de douane met carry-on bagage check, constant bang dat ik mijn vlucht zou missen, daarna gesnelwandeld naar de allerlaatste gate van het vliegveld, geen tijd meer gehad om iets te eten te halen met alleen lunch op terwijl ik om acht uur in Ottawa zou aankomen (twee uur 's nachts in Nederland), waarna ik mijn handbagage koffertje moest afgeven omdat deze niet in het veel te kleine vliegtuig met amper beenruimte inclusief klapstoelen paste, waarna ik een kaartje kreeg om mijn koffer naderhand op te halen en ik vervolgens heel de vlucht bezig ben geweest om dit kaartje in mijn overvolle rugzak te vinden aangezien ik 'm er gewoon in had gegooid. Goede nieuws was dat ik het kaartje vond, het slechte nieuws was dat dit voor niets was aangezien ik 'm niet nodig had om mijn koffer op te halen. Nou ja, aangekomen in Ottawa ging alles veel sneller bij de douane en kon ik al snel mijn koffer ophalen. Op het vliegveld werd ik opgevangen door de jongens van het Carleton University airport pick-up program die heel aardig waren (of dat is gewoon Canadese beleefdheid). Door een van deze jongens werd ik met mijn drie koffers en rugzak bij mijn nieuwe thuis voor de komende vier maanden afgezet. Hier stond Julie, mijn huisbazin, op me te wachten en ontving me letterlijk met open armen. Ook Maya (of Maja?) de hond was erg blij om me te zien. Het huis zag er leuk uit en mijn kamer met opgedekte bed ook, jammer dat het bureau nog ontbrak wat o zo belangrijk is om te studeren. Deze avond heb ik nog een tijdje met Julie en haar vriend gekletst, waarna ik op tijd naar bed ben gegaan, want MOE was ik wel na meer dan twaalf uur lang onderweg te zijn geweest.

30 Aug: Slapen lukte door de jetlag maar tot vijf/zes uur. Het voordeel hiervan was dat ik de hele ochtend tijd had om met m'n vrienden en familie in Nederland, die nu zes uur later leefden, bij te kletsen. Grote plannen had ik voor mijn eerste dag, maar deze viel achteraf nogal tegen. Ik had helemaal geen eten en drinken en ik wilde niet alles van Julie gebruiken. Daarom wilde ik zo snel mogelijk naar de supermarkt om mijn eigen spullen te kopen. Ik had alleen nog geen sleutel van het huis en durfde zo niet weg te gaan voordat Julie wakker was, bang om buiten gesloten te worden (niet wetend dat de deuren hier niet gelijk in het slot vallen als je ze dichtgooit). Uiteindelijk kwam Julie pas om half 12 uit bed, heb ik me een groot deel van de ochtend verveeld, waardoor ik al best wel wat heimwee had. Toen ben ik zo snel mogelijk naar de campus gegaan om mijn Campus card en U-pass (ov kaart) op te pikken en mee te doen aan de shopping trip naar Southkeys (winkelcentrum) van de ISSO (International Student Services Office). Paniek sloeg wel in toen ik aangekomen bij het eind van mijn straat niets snapte van de stoplichten, daarna de goede bushalte maar niet kon vinden, waardoor ik mijn bus net miste en twintig minuten op de bus moest wachten. Gelukkig zat er in mijn bus een aardig meisje die vrijwilliger was bij de ISSO en me de weg wees naar de universiteit. De andere vrijwilligers van het ISSO waren ook super aardig en ik heb tijdens de shopping trip ook al wat andere internationale studenten ontmoet. De rest van de dag heb ik niet zo heel veel gedaan, want ik was moe, honger had ik niet en veel mensen kende ik hier nog niet. 's Avonds ben ik nog een keer extra met Julie en haar vriend naar de Walmart geweest met de auto, zodat ik nog wat zware dingen mee kon nemen en eten had voor de komende dagen.

31 Aug: Na de ietwat teleurstellende eerste dag in Ottawa had ik erg veel zin in deze dag omdat dit de dag van de oriëntatie voor uitwisselingsstudenten was. Ik had op de campus met Coen, die ik al kende omdat wij (volgens mij) de enige zijn die van de FSW op de EUR op uitwisseling naar Carleton gingen. Hier heb ik nog een hoop andere uitwisselingsstudenten ontmoet (jeej vrienden!) en hoewel de oriëntatie niet super interessant was (lees: voorlichting over veiligheid op de campus en sexual consent...), was het wel heel gezellig. Na een paar keer de bus genomen te hebben, kon ik nu eindelijk ook een beetje mijn weg vinden in het ov in Ottawa. Het is zo anders: Op de meeste plekken in de bus hangen koorden waar je aan moet trekken in plaats van stop knopjes, er zijn bankjes die je met een hendel omlaag kan trekken, de achterdeuren gaan niet automatisch open, maar je moet aan een hendel trekken of op een staaf duwen en als je je U-pass nog niet hebt, moet je met CONTANT muntgeld (duur!) in de bus voor een ticket betalen, waarna de chauffeur je een proof of payment geeft.

1 Sept: Op deze dag ging mijn U-pass eindelijk in, waarmee ik gratis onbeperkt met het openbaar vervoer kon reizen in Ottawa (een soort studenten ov-chipkaart dus) en leuke dingen kon doen. Ik had de dag ervoor besloten om met zo veel mogelijk oriëntatieactiviteiten van de ISSO mee te doen om nieuwe mensen te leren kennen en wat van Ottawa te zien. Vandaag stond een wandeling door een hele mooie wijk in Ottawa, the Glebe, en een Pancake brunch op het programma (Google maar). We gingen er met de bus heen en zouden daarna terug lopen. De pancakes gingen we buiten bij een soort foodvan halen. Ze heten trouwens geen pannekoeken, maar Flapjacks, twee hele dikke pannekoeken op elkaar met meestal zoetigheid ertussen. Ik had degenen met kaneel en maple syrup (mijn eerste echte!) en ze waren super lekker. Hierna gingen we dus wandelen. Helaas was het 30 graden, veel te warm, en ging ik dood van de hitte. Ja, ik was zo stom om een lange broek aan te doen, ook al was het de dagen ervoor ook al warm, daar had ik nog niet van geleerd. Hierna stond een bezoekje aan Carleton expo op het programma. Dit was een soort beurs op de campus waarbij (bijna) alle verenigingen en clubs van de universiteit (en dat zijn er onwijs veeeel) zich voorstelden en je informatie kon ophalen. Hier was ik met een groep uitwisselingsstudenten die ik net had leren kennen heen gegaan. We wilden wel een tijdje blijven, maar het was zo warm en zo druk dat we maar eerder weg zijn gegaan. Wel heb ik hier nog een flyer gekregen van het badminton team, waarvan ik volgende week mee ga doen aan de try-outs. Dit was een drukke dag (en tevens de dag voordat de lessen officieel gingen beginnen) en die avond gingen we met de ISSO naar parliament hill (denk ik wel de bekendste plek van Ottawa) om naar de sound & lights show op het parlementsgebouw te kijken. Hiervoor hadden we nog beavertails gegeten, nee echt geen echte beverstaarten, wat ik eerst stiekem eigenlijk wel dacht voordat ik naar Canada was vertrokken. Beavertails zijn een platte deegballen in de vorm van beverstaarten, waar de canadezen ook weer allemaal zoetigheid op gooien. Ik had er een met appel en kaneel, wat genoeg voedsel was voor een hele maaltijd! Dat ik die dag vergeten was te dineren, was dus geen probleem. Hierna volgde de lichtshow op het parlementsgebouw. Op het gebouw werden met projectoren beelden geprojecteerd, waarbij "in het kort" de heldhaftige, geweldige geschiedenis van Canada werd verteld. Dit was erg mooi, maar erg patriottisch en eindigde ook met het zingen van het Canadese volkslied, die ik helaas nog niet mee kon zingen. Hierna ben ik op tijd naar bed gegaan omdat ik de volgende dag mijn eerste lessen al zou hebben.

2 Sept: De lessen zouden eindelijk beginnen en nu keek ik daar een keer niet tegenop. Mijn eerste les was pas om vijf over vier (nee niemand weet waarvoor die vijf minuten zijn): Positive Psychology. Ik was al heel vroeg op de campus om school spullen te halen in de boekenwinkel, waar trouwens een enorme rij stond. Ik had namelijk onder andere een vulpen bij, zonder inktvullingen. Jep, ik had niet eens een pen voor mijn eerste les. Na mijn schoolspullen gehaald te hebben, heb ik nog met een andere Italiaanse uitwisselingsstudente geluncht, die ik via via kende. Hierna had ik nog maar een paar minuten om naar mijn klaslokaal te komen en aangezien de campus zo enorm groot is, was dit best moeilijk. Gelukkig kwam ik een meisje tegen bij de deur van het gebouw (ja het juiste gebouw kon ik zelfstandig vinden) die naar dezelfde les moest. De lessen deze week waren vooral nog introducties, introducties in het vak (wat is "naam van het vak") en veel praktische zaken. Mijn leraar was gelukkig super enthousiast en Amerikaans en die vond ik gelijk al erg leuk. Ook kwam ik erachter dat ik al een jongen uit mijn klas kende die ook op exchange is en ik de dag ervoor bij het beavertails eten had ontmoet. Na deze les moest ik snel haasten om het volgende gebouw te vinden (wederom verdwaald), snel nog even wat te eten en naar mijn volgens les te gaan die jawel, om vijf over zes begon (ik weet niet wat Canadezen met die vijf minuten hebben). Dit was Health Psychology. Hier had ik eigenlijk niet echt hoge verwachtingen van omdat ik dit vak niet zelf had gekozen, maar zomaar toegewezen kreeg. Echter, ook deze leraar was super blij, grappig en enthousiast en hier gingen we al wel echt op de stof in, wat ik ook heel leuk vond. De meeste van mijn lessen zijn echt colleges, maar de meeste leraren proberen wel vragen te stellen zodat je kan antwoorden als je het antwoord weet, of dat ze vragen om soort van te "stemmen" waarbij je je hand moet opsteken als je een bepaald idee over iets hebt. Mijn les was gelukkig eerder afgelopen, want hierna hadden we afgesproken om een "Exchange party" met een groep uitwisselingsstudenten te houden in de on-campus residence. Dit was best gezellig en hier heb ik ook weer wat andere mensen ontmoet (Yvonne die blijkbaar twee straten achter mij woont (in Ottawa)!). We waren met best een aantal mensen en sommigen waren best luid, waardoor de Residence Patrol/Guards/Beveiligers mensen ons al om HALF TIEN kwamen waarschuwen dat we te druk waren en dat als we bij het volgende rondje dat ze liepen nog zo luid waren, er mensen naar huis moesten gaan. In Nederland noemen we half tien vroeg. Ik wilde een beetje op tijd thuis zijn, want ik had nog steeds geen huissleutel, dus ik en Yvonne namen rond half elf de bus terug. Deze dagen had ik ook nog wel een beetje last van mijn jetlag, want vaak werd ik al rond zes, zeven uur wakker, waarna ik niet zo goed meer kon slapen.

3 Sept: Donderdag had ik mijn eerste lessen in Introduction to Anthropology en Criminal Behaviour, waar ik erg naar uitkeek. Ook deze dag was ik weer erg op tijd op de campus, maar met behulp van de bewegwijzering op de campus kon ik binnen 5 minuten het gebouw waar ik les had, vinden. Antropologie was een eerstejaars vak en werd dan ook in een enorme collegezaal die bijna vol zat, gegeven. Antropologie viel me echter een beetje tegen omdat het heel erg ging over een manier van kijken en denken (perspectief!) en het nogal filosofisch was, in plaats van dat het inhoudelijk over andere culturen ging. Misschien ga ik dit vak dan ook laten vallen, maar daar moet ik nog even over nadenken... Hierna had ik nog een discussiegroep, maar op Carleton is het blijkbaar normaal dat deze in je eerste week uitvallen, dus heb ik lekker op de campus geluncht (Subway!). Hierna zou ik misschien met Daniela, een Duitse uitwisselingsstudente, naar Walmart gaan (eindelijk boodschappen doen, wat ik telkens uitstelde), maar omdat we allebei nog geen Canadees telefoonnummer hadden, konden we elkaar niet bereiken. Alleen was ik dus met de O-train (soort bovengrondse metro/trein) onderweg naar Walmart, waarna Daniela ineens op mijn schouder tikte. Toevallig, dus toen gingen we toch samen. Toen heb ik eindelijk weer wat eten kunnen kopen. De afgelopen dagen had ik alleen karige wraps (lees: geen kaas, geen kip, maar gehakt, geen sla en gore Amerikaanse mais in cream) en (vieze!) boterhammen met pindakaas gegeten. Heel veel kon ik alleen niet halen, want ik moest nog steeds naar de O-train en vanaf het busstation lopen (ik miste mijn fiets!). Walmart is trouwens heel groot. Je verdwaalt er niet, want alle gangen zijn recht en er staan overal bordjes, maar alles staat op verwarrende plekken en ze hebben veel te veel, zoals een hele gang met cornflakes en de kleine verpakking van kipfilets kost er 10 dollar. Ook hebben ze heel veel bevroren en geblikt voedsel (Amerikaans denk ik). Het brood is vies, maar wat ik wel binnenkort ga kopen is cupcakes of taart, zo mooi! Er is ook een enorme beauty afdeling en een soort apotheek en de helft van de winkel is een soort combinatie van Praxis, IKEA, Primera en Blokker: bedden, hoeslakens, autobanden, deursloten, vishengels, wat je maar kan bedenken. 's Avonds had ik dus nog mijn les Criminal Behaviour. Dit vond ik nog best moeilijk omdat er veel over het criminele rechtssysteem van Canada werd gepraat, met provinciale en federale gevangenissen, maar leek me ook gelijk erg interessant. De leraar was ook erg grappig en enthousiast en aan het eind van de les deden we een soort mini-survey met clickers, waarbij je kon stemmen alsof je meedeed aan Lotto Weekend Miljonairs. Deze les duurt normaal tot 8:55, ja op een donderdagavond, maar was nu gelukkig iets eerder afgelopen.

4 Sept: Omdat de maandag hierna Labour Day was en dan de lessen zouden vervallen en de lessen op maandag blijkbaar belangrijker zijn dan die op vrijdag, zou het rooster vandaag een maandag rooster volgen. Dat betekende dat ik van vijf over vier (ja...) tot vijf voor half zes weer Positive Psychology had. Deze avond organiseerde de ISSO een Poutine Eat-Off (eetwedstrijd), maar hier kon ik helaas niet heen omdat het al vol was. Poutine is een hele gekke Canadese specialiteit die volgens mij bestaat uit Friet, met kaas en jus, lekker zompig. Echte poutine moet ik nog steeds eten, maar ik heb al wel een variant op met bacon en kaassaus. Deze avond zouden ik en een groep uitwisselingsstudenten voor het eerst uitgaan in Ottawa, maar omdat er die dag erna heel vroeg in de ochtend een ziplining activiteit van de ISSO was (waar ik niet aan mee deed, want hoogtevees), besloten we op zaterdag naar het centrum te gaan. Deze avond was wel een beetje gek, want... ik was beneden aan het koken, daarna aan het eten en toen ik boven weer naar mijn kamer wilde, bleek mijn deur opeens op slot te zijn!, terwijl ik zeker wist dat ik mijn deur open had gelaten met de sleutel op mijn nachtkastje. Omdat de voordeur open was en ik iemand (ik weet niet wie, huisgenoot?) binnen had horen komen, dacht ik in mijn hysterie dat iemand naar binnen was gegaan, mijn spullen had gestolen, mijn sleutel had meegenomen en mijn deur op slot had gedaan. Ik was dus heel erg in paniek en heb alles geprobeerd om mijn deur open te krijgen, maar dat lukte niet. Julie, die ergens een reservesleutel had, die ik niet kon vinden, was ook niet thuis. Uiteindelijk heb ik Julie kunnen bereiken, die daarna mijn reservesleutel is komen brengen. In spanning deed ik mijn deur open, maar alles lag er gewoon nog... Ik snapte er dus niks van maar was wel heel blij en heb nog even rond gekeken of de inbreker niet in mijn kamer zat verstopt. Toen het mysterie nog niet opgelost was, kwam ik er ineens achter dat het touw aan mijn plafond een opening naar een zolder boven mijn kamer was! Nu was ik dus bang dat er iemand daar zat verstopt die mijn deur dus eerder op slot had gedaan. Met mijn Chinese huisgenoten (die nu waarschijnlijk denken dat ik gek ben) op de wacht, ben ik er dus ingeklommen om te kijken, want ik kon echt niet slapen zonder zeker te weten dat er niemand inzat. Helemaal leeg dus, alleen een hoop zooi. Nou ja, tenminste kon ik toen slapen. De volgende dag heb ik op een niet zo spectaculaire manier het mysterie opgelost. Nu had ik wel besloten om telkens mijn kamer sleutel mee te nemen, voor het geval dat, en kwam ik erachter dat als je de sleutel op een bepaalde manier draait en er daarna uithaalt, de deur de volgende keer dat je 'm dicht doet in het slot valt. Niet spannends dus en iedereen in paniek voor niets. Maar ja, zulke dingen kunnen iedereen overkomen, ehem.

Dat was een korte samenvatting van mijn eerste week in Canada en nu ga ik slapen, want morgen heb ik les om vijf over half negen!

Wordt vervolgd. :-)